Anne Geddes images ഗര്‍ഭപാത്രത്തിലുള്ള രണ്ടു കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ അവരുടെ ഉള്ളു തുറന്നു:
-
എടാ നീ പറയ്‌., നിനക്ക് ജനനം കഴിഞ്ഞുള്ള ജീവിതത്തില്‍ വിശ്വാസമുണ്ടോ?
- പിന്നില്ലേ, ജനനം കഴിഞ്ഞാണ് ജീവിതം. നമ്മളിവിടെ കഴിയുന്നത് ജനനം കഴിഞ്ഞുള്ള ആ കാലത്തേയ്ക്ക് തയ്യാറെടുക്കാനായിരിക്കും. അല്ലെ?
- ഹും.. പിന്നെ.. ജനനം കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ ഒരു കുന്തവുമില്ല. അതെങ്ങിനെയിരിക്കുമെന്നാര്‍ക്കറിയാം? അവിടെനിന്നും ആരും തിരിച്ചു വന്നിട്ടില്ലല്ലോ?
- എനിയ്ക്കും നിശ്ചയമൊന്നുമില്ല. പക്ഷെ അവിടെയെല്ലാം ഏതോ വിളക്കുകള്‍ ഉണ്ടെന്നെനിക്ക് തോന്നുന്നു. ചിലപ്പോള്‍ നമുക്ക് നമ്മുടെ കാലുകള്‍കൊണ്ടു നടക്കാന്‍ പറ്റുമായിരിക്കും! സ്വന്തം വായകൊണ്ട് തിന്നാനും പറ്റുമായിരിക്കും!.
- ഇത്രയ്ക്ക് വിഡ്ഢിയാണോ നീ? നടക്കല്‍ പോലും! അതൊരിക്കലും സാധിക്കില്ല. പിന്നെ തിന്നുന്ന കാര്യം- ഈ ചെറിയ വായും വച്ച് എങ്ങിനെയാണതിനു കഴിയുക? നീയീ പൊക്കിളില്‍ ഘടിപ്പിച്ച കേബിള്‍ കണ്ടില്ലേ? ആലോചിച്ചു നോക്ക്. ജനനം കഴിഞ്ഞാല്‍ ഈ ചെറിയ കേബിള്‍ വച്ചുകൊണ്ട് ഒന്നും ചെയ്യാനാവില്ല. അതുകൊണ്ട് ജനനം കഴിഞ്ഞുള്ള കാര്യം കട്ടപ്പൊഹ! വെറുതെ സ്വപ്നം കാണണ്ട.
- അത് ശരി തന്നെ, പക്ഷെ ജനനം കഴിഞ്ഞു ജീവിതമെന്നു നമ്മള്‍ വിചാരിക്കുന്നതിലും അപ്പുറം എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടായിരിക്കും.
- നീയൊരു പമ്പരവിഡ്ഢി. ജനനത്തോടെ എല്ലാം കഴിഞ്ഞു! അത്രതന്നെ.
- ഹും.. എന്താണ് സംഭവിക്കുക എന്നെനിക്കറിയില്ല, എങ്കിലും നമ്മുടെ അമ്മ നമ്മെ സഹായിക്കുമായിരിക്കും.- അമ്മ! ഹഹഹ.. നീ അമ്മയില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നുണ്ടോ?
- തീര്‍ച്ചയായും.
- നിനക്ക് വട്ടാണ്. അമ്മപോലും അമ്മ! വെറുതെ വീണ്ടും വിഡ്ഢിത്തം വിളമ്പാതിരിക്ക്. നീ അമ്മയെ എവിടെയെങ്കിലും കണ്ടിട്ടുണ്ടോ? ആരെങ്കിലും കണ്ടിട്ടുണ്ടോ?
- അതില്ല, പക്ഷെ അമ്മ എല്ലായിടത്തുമുണ്ട്. നമ്മള്‍ അമ്മയുടെ ഉള്ളിലല്ലേ കഴിയുന്നതിപ്പോള്‍ ? അമ്മയുളളതുകൊണ്ടല്ലേ നമ്മള്‍ നിലനില്‍ക്കുന്നത്?
- മതി മതി. ഈ ചര്‍ച്ചയില്‍ എന്നെ ഇനി പങ്കാളിയാക്കണ്ട. ഓക്കേ? അമ്മയെ കാണുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കാം. കണ്ടു മുട്ടുമ്പോള്‍ നീ എന്നെ അറിയിച്ചാല്‍ മതി.
- അമ്മയെ കാണാനൊക്കില്ല. പക്ഷെ കുറച്ചു ശാന്തനായിരുന്നു നോക്ക്. ആരോ പാടുന്നതു കേള്‍ക്കുന്നില്ലേ? അതമ്മയാണ്. എവിടെനിന്നോ ഒരു നനുത്ത സ്നേഹം നമ്മെ പൊതിയുന്നതായി തോന്നുന്നില്ലേ? അതമ്മയാണ്. ആരുടെയോ കൈകള്‍ നമ്മെ തഴുകുന്നില്ലേ? അതും അമ്മയാണ്. ശാന്തരായാല്‍ നമുക്ക് പേടി കൂടാതെ അമ്മയുടെ കൈകളിലേക്ക് ജനിച്ചു വീഴാം. നമുക്ക് കാത്തിരിക്കാം. അല്ലെ?
- പിന്നില്ലേ, ജനനം കഴിഞ്ഞാണ് ജീവിതം. നമ്മളിവിടെ കഴിയുന്നത് ജനനം കഴിഞ്ഞുള്ള ആ കാലത്തേയ്ക്ക് തയ്യാറെടുക്കാനായിരിക്കും. അല്ലെ?
- ഹും.. പിന്നെ.. ജനനം കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ ഒരു കുന്തവുമില്ല. അതെങ്ങിനെയിരിക്കുമെന്നാര്‍ക്കറിയാം? അവിടെനിന്നും ആരും തിരിച്ചു വന്നിട്ടില്ലല്ലോ?
- എനിയ്ക്കും നിശ്ചയമൊന്നുമില്ല. പക്ഷെ അവിടെയെല്ലാം ഏതോ വിളക്കുകള്‍ ഉണ്ടെന്നെനിക്ക് തോന്നുന്നു. ചിലപ്പോള്‍ നമുക്ക് നമ്മുടെ കാലുകള്‍കൊണ്ടു നടക്കാന്‍ പറ്റുമായിരിക്കും! സ്വന്തം വായകൊണ്ട് തിന്നാനും പറ്റുമായിരിക്കും!.
- ഇത്രയ്ക്ക് വിഡ്ഢിയാണോ നീ? നടക്കല്‍ പോലും! അതൊരിക്കലും സാധിക്കില്ല. പിന്നെ തിന്നുന്ന കാര്യം- ഈ ചെറിയ വായും വച്ച് എങ്ങിനെയാണതിനു കഴിയുക? നീയീ പൊക്കിളില്‍ ഘടിപ്പിച്ച കേബിള്‍ കണ്ടില്ലേ? ആലോചിച്ചു നോക്ക്. ജനനം കഴിഞ്ഞാല്‍ ഈ ചെറിയ കേബിള്‍ വച്ചുകൊണ്ട് ഒന്നും ചെയ്യാനാവില്ല. അതുകൊണ്ട് ജനനം കഴിഞ്ഞുള്ള കാര്യം കട്ടപ്പൊഹ! വെറുതെ സ്വപ്നം കാണണ്ട.
- അത് ശരി തന്നെ, പക്ഷെ ജനനം കഴിഞ്ഞു ജീവിതമെന്നു നമ്മള്‍ വിചാരിക്കുന്നതിലും അപ്പുറം എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടായിരിക്കും.
- നീയൊരു പമ്പരവിഡ്ഢി. ജനനത്തോടെ എല്ലാം കഴിഞ്ഞു! അത്രതന്നെ.
- ഹും.. എന്താണ് സംഭവിക്കുക എന്നെനിക്കറിയില്ല, എങ്കിലും നമ്മുടെ അമ്മ നമ്മെ സഹായിക്കുമായിരിക്കും.- അമ്മ! ഹഹഹ.. നീ അമ്മയില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നുണ്ടോ?
- തീര്‍ച്ചയായും.
- നിനക്ക് വട്ടാണ്. അമ്മപോലും അമ്മ! വെറുതെ വീണ്ടും വിഡ്ഢിത്തം വിളമ്പാതിരിക്ക്. നീ അമ്മയെ എവിടെയെങ്കിലും കണ്ടിട്ടുണ്ടോ? ആരെങ്കിലും കണ്ടിട്ടുണ്ടോ?
- അതില്ല, പക്ഷെ അമ്മ എല്ലായിടത്തുമുണ്ട്. നമ്മള്‍ അമ്മയുടെ ഉള്ളിലല്ലേ കഴിയുന്നതിപ്പോള്‍ ? അമ്മയുളളതുകൊണ്ടല്ലേ നമ്മള്‍ നിലനില്‍ക്കുന്നത്?
- മതി മതി. ഈ ചര്‍ച്ചയില്‍ എന്നെ ഇനി പങ്കാളിയാക്കണ്ട. ഓക്കേ? അമ്മയെ കാണുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കാം. കണ്ടു മുട്ടുമ്പോള്‍ നീ എന്നെ അറിയിച്ചാല്‍ മതി.
- അമ്മയെ കാണാനൊക്കില്ല. പക്ഷെ കുറച്ചു ശാന്തനായിരുന്നു നോക്ക്. ആരോ പാടുന്നതു കേള്‍ക്കുന്നില്ലേ? അതമ്മയാണ്. എവിടെനിന്നോ ഒരു നനുത്ത സ്നേഹം നമ്മെ പൊതിയുന്നതായി തോന്നുന്നില്ലേ? അതമ്മയാണ്. ആരുടെയോ കൈകള്‍ നമ്മെ തഴുകുന്നില്ലേ? അതും അമ്മയാണ്. ശാന്തരായാല്‍ നമുക്ക് പേടി കൂടാതെ അമ്മയുടെ കൈകളിലേക്ക് ജനിച്ചു വീഴാം. നമുക്ക് കാത്തിരിക്കാം. അല്ലെ?
(ഹംഗേറിയന്‍
മൂലകൃതിയുടെ ഇംഗ്ലിഷ് പരിഭാഷയുടെ സ്വതന്ത്രവിവര്‍ത്തനം)
ഡോ. സുകുമാര്‍ കാനഡ.
